Paul & Ferrie in Verona
Allebei liefhebbers van tv-programma’s als ‘droomhuis gezocht’, ‘ik vertrek’ en ‘de Italiaanse droom’; dol op Italiaans eten, koken, kunst en cultuur.., kortom: la dolce vita heeft zo haar aantrekkingskracht. Afijn, je praat er ‘ns over, je fantaseert ‘s wat, je kijkt ‘s op internet. Niks serieus. Mei 2008 waren we op vakantie in Verona, Bologna en omgeving, en Ravenna. In de bergen onder Bologna was met name Ferrie onder de indruk van de natuur. Bovendien was in ieder gat wel een makelaar te vinden. De stoute schoenen aangetrokken, ergens naar binnen gestapt en dezelfde middag nog naar een huis wezen kijken.
Om allerlei redenen was het nog niet wat we zochten. Maar dat het een vrijstaand huis in authentieke stijl (“rustico”) in een mooie, rustige omgeving moest zijn, stond vast.
In juni 2009 zouden we twee weken op vakantie gaan in Le Marche, de regio ten oosten van Umbrië, tussen de Appenijnen en de Adriatische zee. En misschien zouden we wel één of twee makelaars gaan bezoeken… gewoon om te kijken wat er hier zoal te koop was. In het zuidelijke deel verbleven we in Force, een klein plaatsje waar twee Nederlandse meiden een B&B hadden opgezet, “Gustissimo“. We vonden allebei de omgeving erg mooi. Glooiend groen landschap met in het westen de ruige Sibillini’s als achtergrond. Tijdens wat gebabbel met de de meisjes, viel de naam van hun makelaar, Monica Bruni die hen het huis voor hun B&B had verkocht. Ze waren erg tevreden over haar. En ze wilden best een afspraak voor ons maken.
Zo zaten we al de volgende ochtend op het kantoor van Monica te praten met Michaela, haar compagnon. Uiteindelijk hebben we samen vier huizen uit hun bestand gekozen om te gaan bekijken. Met name één daarvan leek Michaela echt iets voor ons. De bezichtiging van de huizen werd tevens de kennismaking met Roberto Dari, onze latere geometra*. Hieronder zie je enkele huizen die we samen met Roberto bezichtigden.
geometra* = landmeter, kleine architect, aannemer, maar ook taxateur en opzichter
Véél te groot, te vervallen.
Te vervallen (bomen groeiden door het dak).
Precies goed! (Il gelso nero juni 2009).
Over het huis op de 3e foto zijn we allebei erg enthousiast. Een mooi, beschut terrein met uitzicht. Eerste buren op honderden meters afstand. Het huis is qua constructie nog in redelijke staat, niet te groot en niet te klein. En, niet onbelangrijk, de vraagprijs valt mee. We vragen aan de makelaar 3 weken bedenktijd. Thuis praten we veel met elkaar en onderzoeken grondig of en hoe we het financieel gaan regelen.
We besluiten om het avontuur aan te gaan!
Op 10 september 2009 tekenen we bij de notaris in Communanza het koopcontract.
Il gelso nero juni 2009